Het is nu, net na twaalven, voor mij de laatste dag hier in Zweden. Mijn tentamen is een redelijk gevoel gemaakt, het project is na nog veel zwoegen ook goed afgesloten, op verschillende afscheidsfeestjes afscheid genomen en mijn kamer is weer mooi schoon.

Vrijdag had ik tot diep in de nacht gewerkt om mijn project af te krijgen maar ik kon met een heel voldaan gevoel toen mijn bed in kruipen. Dat was het laatste wat ik nog aan deadlines had op de universiteit hier. Dit gaf mij zaterdag en zondag om rustig in te pakken en mijn ‘huis’ schoon te maken. Niet alleen mijn kamer, ook de keuken, wc, halletje en douche moesten schoon. Gelukkig was ik niet de enige want Sev vertrok ook. Natuurlijk lekker uitgeslapen zaterdag en aangezien ik om drie uur al weer verwacht werd bij de laatste Zweedse fika had ik toch minder tijd om te doen dan ik vooraf dacht. Mijn lades en kasten leeg geruimd maar achteraf was dat niet alles. Nu had ik echt de eindjes in mijn handen. Niets meer doen, alleen nog inpakken en wegwezen… Gelukkig hoort bij het weggaan ook afscheid nemen en zo zou er nog een gezellige fika aankomen.

Een heleboel internationale studenten zijn in middels vertrokken. Morgen is de laatste dag dat we de sleutels in kunnen leveren en ik ben dus echt één van de laatste die vertrekt. Gelukkig was het wel lekker druk omdat mijn Zweedse vrienden gedag kwamen zeggen. Een hele groep fadders en studenten en een enkele verdwaalde vriend van iemand. Erg gezellig, maar ook een goed moment om van je restjes af te komen. Zo’n fika is fantastisch om je pak koekjes, zak snoepjes, pak thee en doos chocolade op te eten. Genoeg lekkers, genoeg gezellige mensen en zeeën van tijd maakte het een hele geslaagde middag. Helaas kwam aan dit mooie sprookje veel te snel een eind en moest er afscheid genomen worden. Alweer zo’n anti climax… Maar ja, het hoort er allemaal bij.

Zondag was dan echt schoonmaken. Wat een gedoe zeg, die lijst die ik gekregen had is echt veel te precies. De hele dag rustig bezig geweest, maar ik vind het er nu allemaal spik en span uitzien. Onder tussen lopen er een aantal huisgenootjes en andere bekenden rond die nog even gedag komen zegen, want die zal ik ook wel niet meer zien. Toch erg raar, het voelt nog helemaal niet alsof ik ze niet meer terug zie… Maar toch is het wel erg leeg allemaal. En overal. Iedereen die na dit fantastische semester weggaat verspreid dat gevoel natuurlijk, maar ook de mensen die hier blijven en al hun vrienden weg zien gaan doen daar aan mee… Eigenlijk iedereen die ik hier zie beïnvloed nu zo mijn omgeving. Misschien wel goed, maar leuk is anders.

Net ben ik met een groepje voor een laatste keer ijshockey wezen kijken. Nog één laatste keer voor VIK schreeuwen. Een prachtige wedstrijd! Helaas verloren, maar het was een erg technisch en ‘intiem’ spel. Nog één keer terug lopen in een stoet van supporters en nog één keer… Het is wel genoeg de laatste keer geweest.

Dit is dan wel mijn laatste dag in Zweden, maar ik ga nog niet naar huis. Misschien is dat wel de verklaring voor het feit dat het nog allemaal niet zo daagt. Nee, morgen begint mijn volgende avontuur. Drie treinen brengen mij in iets minder dan elf uur vanaf hier in Västerås naar Julian. Ik doorkruis een groot deel van Zweden dat ik nog nooit gezien heb en dat doe ik ook nog eens overdag. Genoeg te zien denk ik zo. Maar er is meer te beleven, want treinen is niet zomaar treinen. Ik heb drie verschillende tickets, voor elke trein een andere soort. De eerste gaat met een treinkaartje van de balie, de tweede met een kaartje dat ik als sms op mijn telefoon heb staan en de derde is een zelf uitgeprint ticket. Stiekem toch nog best spannend, maar ik heb er erg veel zin in.

‘Er zijn twee soorten studenten. Studenten die Erasmus-studenten zijn geweest, en zij die dat niet gedaan hebben.’ Dit spookt al de hele avond door mijn hoofd en ik nu snap ik wat er mee bedoeld wordt. Ik ken het al vanaf dat ik hier zat, maar nu pas drinkt het tot me door. Het leven in het buitenland is zo uiteenlopend, fantastisch mooi en heel erg naar… Nee, dat is het niet. Er zitten hier zo veel culturen waar je zo veel van leert, op een manier… Nee, dat is het ook niet. Ik kan niet vertellen waarom ik nu zo anders ben dan een half jaar terug, waarom ik tegen iedereen zou zeggen dat ze dit zouden moeten doen maar ik hoop jullie het in middels ook weten.

Mensen, tot in Nederland!