Het is nog niet zo lang geleden dat ik geschreven heb, maar toch wil ik hier alweer even wat kwijt. Eergisteren dacht ik na de lunch ‘Het is super mooi weer, sinds lange tijd weer helder en een zonnetje, kom we gaan naar buiten’. Ik wilde nog een fatsoenlijke Zweedse vlag kopen, dus ik besloot de fiets te pakken en richting ‘Erikslund’ te fietsen. Een gebied net buiten Västerås waar veel grote winkels liggen en waar ik dus wel zou slagen. Bovendien een mooie route om naar toe te fietsen. Buiten was het rond de -20 graden, dus goed aankleden was noodzakelijk. Ik besloot m’n buff en mijn dikke handschoenen maar eens uit de kast te halen, trok een thermobroek onder m’n spijkerbroek aan en m’n wandelschoenen moesten mijn voetjes warm houden. Zo, dat moet wel genoeg zijn! Toen ik de deur naar buiten opende en de ijzige kou voelde begon ik alleen al wel meteen te twijfelen…

Zo ben ik door wat smalle straatjes, door het park, over de brug, langs het bos, en zo nog veel meer mooie plekjes gegaan. Naar Erikslund is vanuit mij misschien twintig minutjes fietsen, echter deed ik er zeker anderhalf uur over! Het was zo fantastisch mooi! Steeds even stoppen om een foto te maken, camera uit m’n broekzak halen (daar blijft de accu warm, anders wil hij met deze kou niet meer aan!), foto’tje knippen, alles opbergen en klaar om weer te gaan. Dit is alleen zo koud dat ik ook maar stukken liep om weer een beetje warm te worden.

Maar al deze tijd buiten, in het Zweedse leven heeft mijn ogen weer geopend. Toen ik hier kwam was alles anders en ik heb zoveel mogelijk dingen ook hier proberen te schrijven. Toch blijven er honderd duizend kleine dingetjes die ik wel gezien heb, maar niet bewust of in ieder geval niet noemenswaardig vond. Nu er dus een fix pak sneeuw ligt wordt alles veel duidelijker. Zo hebben veel huizen hier voor de deur een raster liggen. Tjah, nu is dat misschien erg logisch, maar van de zomer dacht ik er niet zo bij na. Onder dat rooster is een kleine kuil zodat je dus fantastisch de sneeuw onder je schoenen vandaan kan kloppen. Klein, onopvallend en toch erg doeltreffend!

Ook vond ik de straten hier enorm breed. Dat is ook wat mij door iedereen verteld werd. Zal dan wel zijn omdat de Zweden niet zo goed kunnen autorijden ofzo! Maar nu er dus nogal veel geveegd moet worden op straat, ontstaan er aan de rand van de weg grote hopen sneeuw. Groot, echt groot. Van het type 3 meter hoog bij mooie kruisingen. Dit kost natuurlijk veel ruimte en zo wordt die brede weg ineens niet zo breed meer.

In de zomer zag alles er hier mooi en nieuw uit, behalve de bussen. Deze zagen er nogal oud en gebruikt uit. Nu bleek dat ze op bio-gas/diezel reden en dus dacht ik dat misschien de oude motoren het voordeel gaven. Of het dat is weet ik niet, maar wel weet ik dat die bussen nu met al die sneeuw en heftige vorst nog gewoon rijden alsof er geen probleem is! Oud en robuust? Kwaliteit van vroegah? Geen idee, maar het werkt in ieder geval! En waarom zou je met al die drap op de weg een mooie blitse bus hebben? Binnen de kortste keren is deze toch zo vies als ik weet niet wat.

Ik heb echt medelijden met de studenten uit warme landen. Die liepen toen het een klein beetje vroor al rond met thermoskleding, ik wil niet weten hoe ze zich nu voelen. Ik loop nog steeds naar de universiteit in m’n spijkerbroek, trui en jas. Mijn oortjes beginnen het wel koud te krijgen en op de fiets trek ik echt wel een muts aan, maar dat lijkt me vrij logisch. Toch lijkt het alsof de Zweden het kouder hebben. Die kruipen zodra ze de straat op gaan helemaal in hun kleren. Nog net geen sneeuwbril, maar hun ogen is het enige wat je nog kan zien! Lekkere thermoskleding, dikke muts en wanten, en dan nog zeuren over dat ze het koud hebben! Wat doen wij als Nederlanders dan zo goed? Zijn wij in ons kikkerlandje gewent aan ijskoude wint? Of is het de wisselende temperatuur die ons gehard heeft? Ook zijn wij Nederlanders meer schaatsmensen dan hier. Op de radio hoorde ik dat er in Nederland al echt geschaatst werd op natuurijs. Nou, hier durft nog niemand zich op het ijs te wagen. Kan ook zijn omdat er een dikke laag sneeuw over het ijs ligt. Ik heb mij laten vertellen dat ze hier graag over de meren langlaufen… Gekke Zweden!

Het is hier dus goed koud geweest, maar vanochtend was het hier in Västerås warmer dan in Eindhoven… Toch een beetje geschrokken van de kou besloot ik maar een sjaal aan te schaffen. Mijn jas laat een sjaal niet echt toe, maar mijn buff was toch nog vrij koud. Bovendien was de ijshockey wedstrijd van deze week weer een lekker succes. Ik heb dus maar de ‘VIK support’ sjaal gekocht. Nu kan ik mezelf wel een VIK supporter noemen en weet ik zeker dat ik het in Lapland lekker warm houd!

Teruglopend van die wedstrijd heb ik mezelf ‘bewezen’ dat ik beter kan fietsen dan wandelen, wat voor een Nederlander natuurlijk niet zo raar is. Op de fiets ben ik hier nog niet onderuit gegaan. Hoe glad het dan met al die spiegelende straten ook mag zijn, mijn fiets is altijd onder mij gebleven. Echter was de helling op de parkeerplaats toch te glad en bleven mijn schoenen niet onder mijn lichaam… Voor mijn verdediging: Ik was niet de enige die daar onderuit ging en ook zeker de laatste niet! Toch maar de fiets pakken de volgende keer!

Inmiddels is het alweer flink donker (en het is nog niet eens vier uur) en overal rijden wagens rond om de sneeuw te ruimen. Groot, klein, snel, langzaam, geel, rood, van alles! De meeste wegen zijn goed begaanbaar, net als de ‘kleine’ fietspaatjes door de bossen, de stoep, parkeerplaatsen, alles waar bewogen wordt word mooi schoon gemaakt. Duidelijk beter geregeld dan in Nederland. Ook wel logisch, want voor die vier weken dat wij sneeuw hebben is het misschien een beetje veel moeite. Maar hier hebben ze zeker vier maanden per jaar sneeuw, dus dat maakt het dan wel nuttiger.

Ik ga nu toch maar eens beginnen aan het eten. We gaan vanavond met een man of tien Nederlands eten. Oftewel ‘a mashed dish’ zoals Jin Son, onze chinees, dat zo geweldig vind klinken.

Tot snel!