Het is nu alweer even geleden sinds mijn laatste verhaal. Natuurlijk heb ik hier in Zweden niet stil gezeten. Het begin van de week stelt meestal niet zo veel voor. Vooral een tijd van studeren en wat simpele dingen doen met mijn vrienden hier. Zo wordt floorball nu echt leuk, ik word steeds beter en beter en durf nu zelfs te zeggen dat ik al wat controle heb over de bal. De oefeningen werken en ik kan ook steeds langer in het veld blijven staan. Ons groepje begint elkaar te kennen en ook zo krijgen we steeds meer plezier met elkaar. Niemand blijft stil zitten en zo ging ik dinsdag naar ‘Park’ toe om daar een internationale film te zien. Dit keer hadden ze een Zweedse triller op de planning staan. Zoals verwacht bleek dit voor mij meer een komedie te zijn, maar het was in ieder geval erg gezellig!

Donderdag zou een grote groep Spaanse mensen richting Kiruna gaan. Voor Erasmus studenten is dit een extreem goede reden om te feesten en dus werd er van alles uit de kast gehaald om er een geslaagde avond van te maken. Ik heb de pre-party maar over geslagen en ben direct naar ‘Silk’ gegaan. Silk is een pub waar ze een bar en meer iets disco-achtigs hebben en vrij veel rock spelen. Ik moet zeggen: bij binnenkomst vond ik het al een geslaagde avond. Er was een vent op een gitaar wat nummers aan het zingen, studenten prijzen voor het bier (lees: slechts 4 euro voor een biertje) en gezellige mensen. Even later raakte ik aan de praat met twee aangeschoten Zweedse dames en dat vonden een paar andere natuurlijk wel interessant. Nieuwsgierig naar waar wij vandaan kwamen lieten we hun raden waar één van de jongens vandaan kwam. De eerste keus ‘Polen’ was niet goed, maar ze kregen wel de hint dat het er in de buurt lag. Toen ze daarna ‘Oostenrijk’ als tweede keus gaven vond hij dat ze de tip ‘het land wat ertussen ligt’ wel verdiend hadden. Ze zaten er immers twee keer heel dicht bij! Hun derde antwoord was een verassend ‘Zimbabwe’. Goed, zat dus. Na wat rondvragen later deze week verontschuldigde een andere Zweed zich voor het fijt dat ‘zij’ nu eenmaal niet zo goed zijn in topografie…. Wat een geweldige mensen hier! Woensdag is daar een talentenjacht, het geen waarvan wij net het laatste van hadden gezien. Daar gaan we dus maar eens heen, kijken of ze wat leuke nummers gaan zingen.

Donderdag moest VIK weer spelen. Met een grote groep besloten we ‘ons’ ijshockey team aan te moedingen. Ze moesten het opnemen tegen het team van de stad hier vlak bij wat volgens andere een gemakkelijke tegenstander zou zijn. Vrij laat bij de arena aangekomen betaalde ik de 5 euro voor een plekje op de tribune waar je kunt staan en zocht naar bekende gezichten waar ik bij zou kunnen zitten. Het was super druk maar gelukkig was er nog wel een plaatsje vrij net onder de ‘hooligans’. Deze jongens (en meiden) zijn helemaal gekleed in de kleuren van VIK, zwart-gele vesten, sjaals, vlaggen, smink en boven alles schreeuwen ze de hele wedstrijd strijdliederen! De tegenstanders kwamen stil het veld op, maar toen VIK op kwam begonnen ze te zingen. Of eigenlijk kan ik het beter schreeuwen noemen, want het was hard! Onderaan stond op een plankje één van deze jongens met een megafoon die steeds allemaal nummers inzette. Duidelijk dat de sfeer er goed in zat, want het hele vak zong mee. Natuurlijk zijn deze liedjes vrij simpel en zongen wij, zo goed als we konden, gewoon mee. Nog geen twintig seconden gespeeld of de eerste speler moest van het veld af wegens een gebroken neus. Wat een heerlijk fysiek spel! Toen ze dan eindelijk de voorsprong pakte in het derde deel ging iedereen helemaal gek. Vervolgens word er in dit laatste deel nog twee doelpunten gemaakt door VIK en zo verlieten we heel tevreden het stadion met een overwinning van 4-1! Buiten verzamelde we weer even om zo gezamenlijk terug te lopen. Natuurlijk staan wij niet stil en beginnen we weer lekker te zingen. De Zweden vonden dat blijkbaar niets, iedereen liep gewoon stil en rustig naar huis. Ergens een overwinning vieren zat er dus niet in. Wij wilden dat natuurlijk wel en zo zijn we met een groepje naar Kåren (onze sociëteit) om daar een lekker pilsje te drinken. Een gezellige afsluiter.

Vrijdag was het plan om rustig aan te doen, met een paar Nederlanders zouden we de bioscoop hier in Västerås eens gaan bekijken. ’s Middags vroeg een huisgenootje of ik die avond mee zou gaan naar een ‘after work’ in BMB (Blue Moon Bar). Totaal onbekend met dit fenomeen ging ik maar eens navragen wat dit was. Een ‘after work’ is eigenlijk een actie die uitgaansgelegenheden aanbieden om meer omzet te draaien. Er zou gratis entree zijn, gratis taco-buffet, live band en studentenprijzen (vier i.p.v. zes euro) voor het drinken. Het eten is vervolgens zo zout, dat je veel gaat drinken. Het begint om vijf uur, dus mensen beginnen ook vroeg met drinken. Zweden hebben de neiging om, als ze gaan drinken, veel te drinken. We zaten daar met een stel dat al een aantal jaar in Zweden woont en die vertelde ons nog meer over dit fenomeen. ‘Zweden drinken, of drinken niet. ’s Middags een pilsje drinken kennen ze niet.’ En zo zagen we om een uur of zeven al verschillende mensen zo bezopen, dat we snapte dat dit voor die club een goede omzet zou zijn. Het bandje was erg gezellig maar helaas moest ik om kwart voor acht toch echt vertrekken, want de film zou starten. De nieuwe Harry Potter. We hadden kaartjes gereserveerd want de voorstelling was al bijna uitverkocht. In de zaal aangekomen snapte we waarom er achter in de zaal nog plaatsen waren de avond ervoor. De zaal was erg klein (maximaal 50 man) en het beeldscherm was nog kleiner! In de zaal zaten eigenlijk alleen maar ‘kinderen’ van een jaar of 15/16, zo ook de twee meiden naast mij. Gelukkig bleek toen de film begon dat het geluid wel goed was. Zweedse ondertiteling is vervelend, je blijft kijken! Ik snap daar dus helemaal niets van, maar nog steeds blijf je kijken. Samenvatting: Ik heb een film gezien, waarvan ik het verhaal al kende, die in een onlogisch midden plots klaps stopt, in een roemoerige zaal, in een kwaliteit die ik thuis beter heb en daar heb ik dan ook nog eens voor betaald! Owja, de stoelen waren ook bagger! De collegebanken zitten fijner, en op de achterbank van een ford-focus heb je meer beenruimte… Doen we dus niet nog een keer!

Zaterdag was het weer vroeg op want we gingen weer wandelen. Samen met Constance, de fransoze, en Koen vertrokken we met de bus van 8 uur richting Surahammer om vanaf daar richting Hallstahammer te lopen. De temperatuur zou de hele dag zo rond de -10 graden liggen en ik had me dus goed aangekleed. Toen we van de straten afliepen bleek dat er sneeuw tot halverwege mijn schenen was. Overal! Vergeten om een regenbroek aan te trekken bleek echt stom te zijn. Maar wat was dit mooi zeg! Wat een fantastisch winter wonderland! Alles wit! Halverwege hielden de markeringen ineens op en waren we genoodzaakt terug te lopen. Gelukkig zou er nog steeds een bus terug zijn. Bij de halte aangekomen bleek dat we nog een twee uur moesten wachten op de volgende bus. Tijd zat dus om even op te warmen in een locale snackbar en daar wat te eten en een kaartje te leggen. Om de volgende bus echt niet te missen vertrokken we op tijd terug naar de halte. Wat heb ik daar een spijt van zeg! Tijdens het opwarmen was de sneeuw in van mijn broek mijn schoenen in gedropen waardoor mijn sokken nat waren toen we op de bus wachten. Ook daar lag natuurlijk sneeuw en zo had ik binnen 10 minuten zulke koude tenen! Kanonnen! Thuis lagen gelukkig wat droge warme kleren op mij te wachten! Toch wel een tijdje gelopen en het wandelen was echt zwaar, dus helemaal gesloopt vond ik het lastig om ’s avonds ook nog bij een verjaardagsfeestje langs te gaan. Gelukkig deed een kop koffie wonderen en zo hebben we daar nog een mooie avond beleefd.

Woensdag misschien weer naar een ijshockey wedstrijd en zaterdag naar de kerstmarkt in Skansen (Stockholm). Zondag aan de slag met de IC en daarna Sinterklaas-Fika. Nu even rustig een filmpje kijken en bijkomen van de training. We zijn weer eens kapot