Na het tripje met mijn ouders moest ik me heel hard gaan voorbereiden voor mijn tentamen ‘Software Engineering’ die ik woensdag had. Vandaar dat ik al even niets van mij heb laten horen.

Dus vorige week ben ik met mijn ouders in een gehuurde auto in vijf dagen een ronden wezen rijden van ongeveer 1200 km waarbij we 500 kilometer noordelijker zouden geraken. Een snelle samenvatting van de ronde: woensdag middag vertrokken van Västerås naar Mora, donderdag naar Östersund, vrijdag naar Kramfors, zaterdag gewandeld in het ‘Skuleskogens nationalpark’ en zondag via vliegveld Arlanda weer terug naar huis.

Hier in Västerås zie ik natuurlijk veel van de Zweedse cultuur, maar eigenlijk veel te weinig van de Zweedse natuur als je het mij vraagt. Ze hebben hier wel een paar leuke bossen in de buurt, maar dat is het toch niet echt natuurlijk. Iedere Zweed die hoorde dat ik samen met mijn ouders wat meer natuur wilde zien vertelde dat we naar het noorden moesten gaan. En daar heb ik zeker geen spijt van, dat is zeker waar.

Toen we hier vertrokken was het landschap voornamelijk zoals ik het al kende. Veel weilanden en akkerbouw, afgewisseld met een plukje bos en vooral veel heuvels. Buiten de stad geeft dit best een mooi uitzicht maar toch hoopte ik wel dat het zou veranderen. Mora zelf hebben we niet echt gezien. ’s Avonds even een rondje gelopen op zoek naar een restaurantje, maar dat was geen succes. Heel Zweden leeft voor de zomer. Echt ongelofelijk, maar dan valt alles stil. Ook betekend dit dat er buiten het seizoen niets te doen is. Er waren wel geteld twee zaakjes open! En hier zaten maar een paar mensen te genieten van het eten

Mora en Östersund zijn twee vrij grote steden in Zweden en zijn dus verbonden met een grote weg, de E45. Dit is een twee baans weg met een maximumsnelheid die niet boven de 90 km/h uitkomt. De weg slingert over de heuvels en tussen de vele meren van Zweden door. De wegen zijn hier erg breed en over medeweggebruikers hoef je je geen zorgen te maken, die zijn er namelijk nauwelijks. Dit maakt het heel erg mooi om te rijden. De uitgestrekte bossen, de laagstaande zon over de meertjes, de iets wat besneeuwde weg en de lichtelijk bevroren beekjes vragen gewoon om zo hier en daar een pauzen om wat foto’s te maken en eigenlijk gewoon te genieten.

Ik geloof graag dat met een mooi pak sneeuw het geheel nog mooier en meer betoverend zou zijn dan nu, maar ook geloof ik graag dat ik er dan niet meer zou durven rijden. Alle zijweggetjes waren met een laag ijs of sneeuw bedekt en ook al deze ‘drukke’ weg had al flink wat ijssporen.

Zaterdag wilde we dan echt een wandeling gaan maken. In het hostel waar wij sliepen werd ons het natuurpark even noordelijker aangeraden. Hier waren verschillende paden en routes die je kon lopen en een route van ongeveer zes kilometer door de bossen, langs de kust en door een kloof werd ons aangeraden met de woorden dat wij hier wel de hele dag mee bezig zouden zijn. Met de ervaring van ons in de Alpen waren we hier een beetje sceptisch over, maar zij is hier bekent en zal het wel weten. Een flinke mist zorgde ervoor dat het zoeken van de markeringen wat moeilijker was en omdat het toch zo’n mooi landschap blijft, bleven we ook foto’s maken. De rotsen waren verraderlijk glad en helaas kan ik niet vertellen dat we zonder vallen en opstaan thuis kwamen. Dit alles zorgde er toch voor dat we tegen het einde van de dag best vermoeid terug bij de auto kwamen.

Gister was het hier ‘Diwali’. Diwali is het Indische licht-feest. Er zou een Indisch diner zijn met Indische dansen, een film en… VUURWERK! De grote zaal hadden ze omgetoverd tot iets echt super vets. Er waren echt heel veel Indiërs aanwezig die allemaal rondliepen in traditionele kleden, het rook er naar wierrook, bloemen werden bij binnenkomst weggegeven en het was aangekleed met veel, heel veel kaarsen. Tot nu toe heb ik nog niet heel veel contact gehad met de Indische studenten hier. Ze zijn niet echt vaak te vinden in Kåren en in mijn colleges zitten er ook niet veel. Dit was dus een perfecte gelegenheid om weer eens in een andere cultuur te duiken.

Voor het eten waren er een aantal dansen en ik raakte aan de praat met één van de danseressen die mij nog een bloem schuldig was, want die had ik geen gekregen bij binnenkomst. Toen het dan tijd was om een bord te halen en in de rij te gaan staan voor het eten was ik blij dat zij mij van alles kon vertellen over het eten. Om het toch voor iedereen toegankelijk te maken hadden ze het niet zo pittig gemaakt. Dit had van mij wel pittiger mogen zijn, maar ondanks dat was het toch erg lekker en heb ik weer een aantal rare maar lekkere dingen gegeten. De film was minder interessant dan mijn tafel en zo heb ik weer een heel stel nieuwe mensen leren kennen.

Na het eten gingen we naar buiten want om tien uur zou het vuurwerk starten. Twee enorm grote kisten met in elk 32 kilo vuurwerk werden aangestoken terwijl iedereen op veilige afstand moest toekijken. Toen de pijlen begonnen te vliegen, werden de Indiërs helemaal gek. Ze begonnen te gillen en springen en zo werd het nog een echt feest daar buiten in de kauw!

Maandag nog mooi een dagje vrij, maar dinsdag beginnen de vakken weer. Kan ik maandag nog mooi even regelen wanneer ik mijn kamer verlaat en dus kan laten inspecteren. Dit is ook al veel te dicht bij. Over 2,5 maand ben ik hier alweer klaar en moet ik terug. ‘How time flies when you’re having fun’! Gelukkig gaan we nog een heleboel leuke dingen doen. Zo vertrek ik morgen vroeg met de ‘Hiking club’ voor een 15 kilometer wandeling met als advies dat ik lampjes mee moest nemen want jah, het wordt hier wel erg vroeg donken!

Mocht je geïnteresseerd zijn in foto’s van de roadtrip, die zijn hier te vinden: http://picasaweb.google.com/PetervanHeck/RoadtripThroughSweden

Hej då!