‘Een muts op m’n hoofd, m’n kraag staat omhoog. ’T Is hier ijskoud, maar gelukkig wel droog. De dagen zijn kort hier, de nacht begint vroeg. De mensen zijn stug en d’r is maar één kroeg. Als ik naar m’n hotel loop, na een donkere dag, dan voel ik m’n huissleutels diep in m’n zak.’

Dit geweldige nummer van onze Guus kwam net voorbij en ik vond dat wel een mooi begin voor vandaag. De zomer is nu voorbij, dat zal in Nederland ook wel bekend zijn, maar hier is de herfst is hier ook al op zijn eind. De meeste B.O.O.M.en zijn toch wel echt kaal te noemen en de bladeren op straat zijn ook al zowat verdwenen. Natuurlijk is ook de temperatuur hier gedaald. Het lijkt nog maar gisteren of ik nog in m’n t-shirtje richting de stad liep met enkel een vest in m’n tas. Nu is er echt geen haar op m’n hoofd die er aan denkt zonder m’n winterjas aan naar buiten te gaan! ’s Ochtends zijn de plassen op straat allemaal bevroren, ziet het gras en het asfalt er wit uit en kun je je adem uit je mond zien komen. Fietsen zonder handschoenen is echt geen pretje meer en zelf gewoon buiten staan doe ik niet lang meer. Oftewel: het is echt winter! Zo’n beeld schets Guus ook in zijn eerste twee regels. En ja, echt veel neerslag hebben we hier niet gehad. Maar de eerste sneeuw is in middels al weer een weekje terug hier gevallen. Maar al dat koude heeft ook wel wat hoor. Binnen komen op m’n warme kamertje is toch veel leuker nu ik zo naar iets warms verlang dan in het begin.

De dagen beginnen ook al kort te worden. Om acht uur begint het zonnetje pas te komen en deze verlaat ons om 5 uur al weer. Na het verschuiven van de klok is het hier dus al donker om vier uur! Dat worden donkere dagen… Het zonnetje is nu ’s middags nog wel een beetje lekker warm. Dik aangekleed kun je nog genieten van de zonnen stralen op je wangen. En in je ogen! Want de zon is fel en staat erg laag. De hele dag lijkt het alsof de zon onder gaat wat mij voor de lunch al doet denken aan het avondeten… Hopelijk gaat dat nog wel veranderen, want ik krijg er honger van!

Nou over het stug zijn van de Zweden zal ik niet nog een keer beginnen. Inmiddels heb ik aardig mijn weg hier gevonden en heb ik redelijk wat contact met de zweden hier. In de klas maar zeker ook daar buiten. In die ‘ene’ kroeg die hier is bijvoorbeeld. Er zijn er wel meer, maar ik ben eigenlijk alleen maar te vinden in Kåren. Daar ben ik dan ook wel bijna elke week te vinden op de donderdag voor de IC-bar-avond. Is er dan een keer iets speciaals en willen we de stad in, dan is er gelukkig nog ‘the pitchers’. Een erg gezellige pub waar je in wat banken en stoelen kan gaan zitten, zonder of met tafel en een verschrikkelijke hoeveelheid bier van de tab waar je niet goed van wordt! Mooie hier is dat de muziek zodanig zacht staat dat je nog gewoon met elkaar kunt kletsen. Andere pubs, barren en clubs doen hier ook niet echt aan en daar ben ik dan ook niet echt te vinden. Ik ben toch meer een kletser dan een danser!

Na al dit donkere, koude geklets is het dan toch tijd voor een warm lichtpuntje in mijn week. Vrijdag heb ik m’n ouders opgehaald van het station en met hun samen een beetje door Västerås gelopen, lekker gezellig een kop thee hier thuis gedronken om vervolgens richting de stad te lopen om daar bij een heerlijke Griek samen te eten. Zaterdag zijn zij wat wezen rondfietsen terwijl ik als Fadder met de IC een activiteit ging begeleiden. Een hoogteparcours in Eskilstuna, een plaatsje aan de andere kant van het meer waar ook een deel van de universiteit zit. Zondag hebben pa en ma weer gefietst terwijl ik lekker aan het studeren geslagen was, want ik heb volgende week immers wel een tentamen en deze week een alpha-presentatie.

Morgen gaan we dan met z’n drieën met de auto richting Mora om dan de dagen erop verder richting het noorden te gaan en zo een groter gedeelte van Zweden te verkennen.

Ik heb er zin in!
Bok! (geleerd van de Kroaten waarmee ik samenwerk)