Super stijf wakker wordend op een koude harde vloer geeft mij al helemaal zin in de dag... maar ja.Na een vlug ontbijtje lopen Mels (daar sliep ik) en ik richting de campus. Hier waren we nog net op tijd (of misschien toch iets te laat want ze houden hier echt van op tijd zijn) voor de eerste welkomstwoorden.Gelukkig voor mijn ego kwam de halve zaal toen nog binnen lopen. Blijkbaar was het voor meer mensen moeilijk om de zaal te vinden, maar gelukkig had iedereen hier hem gevonden.

Zo ging de ochtend voorbij en allemaal belangrijke mensen namen even het woord en gooide zoveel informatie naar ons dat ik slechts een paar flarden heb weten te onthouden. Gelukkig heb ik goede hoop in het fijt dat het allemaal wel goed komt… Wel begon ik me redelijk zorgen te maken over mijn kamer. We hebben een druk programma en ik moest nog het centrum in om mijn sleutels te halen en daar dus ook voor te tekenen. Toen de lunchpauze begon besloot ik echt niet langer te wachten en toch maar te gaan. Samenmet iemand anders liep ik richting hun gebouw om daar te tekenen. Kanonnen, wat een bos sleutels. Ik telde er zo een stuk of 8. ‘We zien wel wat we er allemaal van dumpen en wat niet.’

Het middagprogramma was net als de ochtend, veel praatjes en weinig info die ik zinvol kon opslaan. Maar het werd me allemaal al wel wat duidelijker: volgens mij snappen die mensen hier ook niet zeker wat er nu allemaal gaande is. Gelukkig was dit programma voorspoedig afgelopen zodat ik nog snel even bij mels m’n spullen kon gaan halen om deze op mijn kamer te dumpen voor de ‘fika’ (kofie/thee met gebak!) begon.

Het huis was vrij snel gevonden, maar toen begon het probleem. ‘Welke sleutel is voor de voordeur?’ Gelukkig was de 2^epoging al raak! Binnen waren 3 deuren en een trap naar een kelder en één naar boven. Trial and Error leerde mij dat de deuren op slot zaten en dus ging ik maar naar boven. Hier weer een deur, maar deze was gelukkig open. Bij het halletje aangekomen alleen maar deuren. Gelukkig nu wel nummers. Ik zocht nummer 10 en dit waren 1 t/m 7 en 2 blanko deuren. De eerste poging lijden tot de keuken en woonkamer die gedeeld is. De andere bleek een doushe en WC te zijn. Tot mijn verbazing nog steeds niemand gevonden die mij kon helpen met waar ik moest zijn. ‘Nou, dan lopen we maar verder naar boven.’ Hier waren nog 2 kamers, nummer 8 en 9. ‘We worden warmer…’ maar helaas was er verder geen deur of trap naar boven. Gelukkig hoorde ik wat gestommel en besloot daar maar op af te gaan. Het was iemand van hier en die kon mij vertellen dat ik in de kelder een kamer had. De trap verder afdalend kwam ik uiteraard weer bij een paar deuren. De éérste lijden naar een wasruim en de tweede was op slot. De derde opende een halletje met nog 2 deuren waarvan de éérste meteen in nog een keuken uitkwam. Hier zag ik een deur naar buiten en klein halletje. Hier waren nog 2 deuren. Genummerd 10 en 11. Na het één en ander aan sleutels geprobeerd te hebben bleek ik de deur echt open te kunnen maken.

Foto’s van mijn leefruimte hier komen nog, nu ben ik erg druk. Ik had ook maar heel even tijd om spullen weg te zetten en weer naar de campus te wandelen voor de koffie met gebak. Dat klonk erg goed! Hier waren we gelukkig nog lekker op tijd voor en onder het genot van al dat lekkers raakte ik al wat aan de praat met andere internationale studenten.

Na hier even gedronken te hebben vertrok de bus richting IKEA. Gezellig met z’n alle boodschappen doen. Goed voorbereid als ik was had niets nodig. Alles was al aanwezig op mijn kamer. Hier heb ik wel gezellig met een aantal andere mensen rondgelopen, gekletst en wat genoten van het zonnetje. Hierover werd al gegrapt dat dit het laatste zonnetje zou zijn voor het eind van de winter.

Terug op de campus vlug met Mels nog een boodschap gedaan (hij woont om de hoek) en samen een pizza gegeten in de keuken voor mijn kamer. Toen ik dan eindelijk een beetje tot rust gekomen en gesetteld was, ben ik naar boven gegaan om mij voor te stellen aan de rest. Gezellige mensen die vragen om meer gezelligheid.

Snel volgt er meer, nu snel naar bed want er moet nog veel gedaan worden morgen!

Truste,
Peter