Genieten van de kleinste dingetjes

Natuurlijk is deze titel, na al die heftige verhalen en grootste activiteiten een beetje raar. Voordat ik uitleg wat ik er mee bedoel wil ik toch eerst even mijn terugreis aanhalen.

De terugreis was een fixe reis. Ruim 1600 kilometer afleggen in de trein zou mij rond de 24 uur kosten. Dit betekend dat ik nog bijna een hele dag door Zweden reed, en zo het landschap kon zien, voordat ik dan daadwerkelijk echt weg was. Ook zou ik een groot deel van Denemarken nog zien op de tweede dag. Denemarken zelf heb ik alleen bezocht in århus. Overige steden, zoals Kopenhagen, heb ik overgeslagen en heb mij bedacht dat een dag treinen en drie dagen århus wel genoeg zou zijn. Hier heb ik samen met Julian een paar fantastische dagen gehad. Dagje rondkijken in de stad, dagje relaxed niets doen en beetje bijkomen en kletsten en een dagje naar een openlucht museum waar allemaal oude huizen waren neergezet die gevonden waren van over heel Denemarken. Dit alles hebben we met z’n tweeën gezellig in een kroeg afgesloten die deze paar dagen echt fantastisch maakte.

Net vertrokken uit Zweden zal dit verhaal dus wel over verlaten doen gaan. Natuurlijk, een erg bijzondere ervaring. Volgeladen, met twee volle rugzakken, liep ik ’s ochtends richting het station. Weer alles op mijn rug net als de eerste dag. Bijna dezelfde route liep ik naar het station als de eerste dag naar mijn slaapplek. Het verschil is echter dat ik nu wel wist waar ik was en dat ik vol zat met goede herinneringen. Tijdens het lopen kwamen er zo een aantal voorbij. ‘Hier heb ik m’n eerste overnachting gehad’, ‘de supermarkt waar ik mij voor het eerst verbaasde over het eten’, ‘skybar, veel te veel betalen voor bier’ en zo waren er nog een aantal. Mooie herinneringen vlogen door mijn hoofd en zo belande ik op het station met een lekkere glimlach op mijn gezicht. Een vriendin vergezelde mij bij het even wachten op de trein en nam daar, als laatste in Zweden, afscheid van mij toen ik de trein in stapte. Op dit moment had ik zelf ook wel even een leeg gevoel. Nu in de trein, die wegreed en zo Västerås in de verte liet verdwijnen. Nu zou ik mijn vrienden dus niet meer zien en was het echt voorbij.

De overige treinen maakte mij, in tegenstelling tot wat ik dacht, niet verdrietig, maar juist erg blij. Hetzelfde als toen ik naar de trein liep moest ik alleen maar denken aan de mooie momenten die ik gehad heb afgelopen semester. Die paar kleine tegenslagen vielen in het niets en daar had mijn hoofd dan ook absoluut geen zicht naar. Nee, het waren die fantastische introdagen en andere activiteiten die mijn hoofd vulde met mooie herinneringen, mijn ogen met de beste beelden en mijn hart met een warm gevoel. Heerlijk genieten, naar buiten kijkend, met een glimlag op mijn gezicht heb ik de meeste uren wel doorgebracht in de trein. De sneeuw langzaam minder zien worden naarmate ik zuidelijker kwam, de zon zien ondergaan toen het een uurtje of drie was en mensen gehaast zien vertrekken in de verte omdat ze, net als ik, naar huis wilden.

De treinreis was lang, maar ook erg leuk. Ik heb daadwerkelijk nog iets van de wereld gezien. Omdat ik echt geen trein wilde missen had ik mijn overstaptijd ruim gekozen. Zo moest ik een uurtje hier en een uurtje daar doorbrengen. Dit gaf mij mooi de tijd, om met mijn volledige 35 kilo bagage, even de steden in te lopen. Een parkje bij het station, een winkelstraatje daarnaast en dan vlug weer terug om op tijd te zijn voor de trein. Zo heb ik dus toch nog wat van Norrköping, Kopenhagen en Hamburg gezien.

Nu ik dan weer heerlijk thuis zit heb ik de mogelijkheid de titel te verklaren. Alles hier is nog oud en vertrouwd, bijna niets is veranderd, maar het is toch zo fijn om na een half jaar in een zacht bed geslapen te hebben, nu weer in je eigen bed te liggen. Oud vertrouwd en heerlijk koud, zoals ik het graag heb. Onderweg regelmatig mijn ogen dicht gehad, maar in mijn eigen bed sliep ik bijna direct. Bij het ontbeid weer een heerlijk Nederlands boterhammetje. Na een half jaar vaag, slecht brood gehad te hebben, smaakte dat eerste sneetje natuurlijk heel erg lekker. Om even wat stoom af te blazen ging ik ’s ochtends naar atletiek om een stukje te rennen. Dat lange gereis in de trein had er wel voor gezorgd dat ik wat beweging kon gebruiken. Onderweg, weer de oude vertrouwde weggetjes affietsen, kletsen met mijn vader, ow heerlijk! En dan na afloop onder de douche staan, een douche waarin ik mijn kont kon keren, de douchekop in de houder paste en waar het water heerlijk warm was… Het kan zo simpel zijn, maar toch is dat heerlijk genieten! Echt gemist heb ik dit alles niet, maar het is toch zo fijn om dit alles weer te hebben. Op de bank zitten met een lekker kopje koffie, bijkomen van de training en gewoon een beetje kletsen.

‘Home, sweet home’, natuurlijk bekend en al wel meegemaakt. Na een vakantie is het ook altijd fijn om weer thuis te komen. Nu heb ik eigenlijk hetzelfde. Vele vragen of ik het fijn vind mijn familie weer te zien, maar eigenlijk voelt het alsof ik gewoon een weekje op vakantie ben geweest. Het is ruim vijf maanden geweest, maar langer dan een zomervakantie voelt het niet. Hoewel ik nu dan toch echt veel meer geniet van de luxe en gezelligheid van hier thuis.

Het is fijn om weer thuis te zijn!

De laatste dag

Het is nu, net na twaalven, voor mij de laatste dag hier in Zweden. Mijn tentamen is een redelijk gevoel gemaakt, het project is na nog veel zwoegen ook goed afgesloten, op verschillende afscheidsfeestjes afscheid genomen en mijn kamer is weer mooi schoon.

Vrijdag had ik tot diep in de nacht gewerkt om mijn project af te krijgen maar ik kon met een heel voldaan gevoel toen mijn bed in kruipen. Dat was het laatste wat ik nog aan deadlines had op de universiteit hier. Dit gaf mij zaterdag en zondag om rustig in te pakken en mijn ‘huis’ schoon te maken. Niet alleen mijn kamer, ook de keuken, wc, halletje en douche moesten schoon. Gelukkig was ik niet de enige want Sev vertrok ook. Natuurlijk lekker uitgeslapen zaterdag en aangezien ik om drie uur al weer verwacht werd bij de laatste Zweedse fika had ik toch minder tijd om te doen dan ik vooraf dacht. Mijn lades en kasten leeg geruimd maar achteraf was dat niet alles. Nu had ik echt de eindjes in mijn handen. Niets meer doen, alleen nog inpakken en wegwezen… Gelukkig hoort bij het weggaan ook afscheid nemen en zo zou er nog een gezellige fika aankomen.

Een heleboel internationale studenten zijn in middels vertrokken. Morgen is de laatste dag dat we de sleutels in kunnen leveren en ik ben dus echt één van de laatste die vertrekt. Gelukkig was het wel lekker druk omdat mijn Zweedse vrienden gedag kwamen zeggen. Een hele groep fadders en studenten en een enkele verdwaalde vriend van iemand. Erg gezellig, maar ook een goed moment om van je restjes af te komen. Zo’n fika is fantastisch om je pak koekjes, zak snoepjes, pak thee en doos chocolade op te eten. Genoeg lekkers, genoeg gezellige mensen en zeeën van tijd maakte het een hele geslaagde middag. Helaas kwam aan dit mooie sprookje veel te snel een eind en moest er afscheid genomen worden. Alweer zo’n anti climax… Maar ja, het hoort er allemaal bij.

Zondag was dan echt schoonmaken. Wat een gedoe zeg, die lijst die ik gekregen had is echt veel te precies. De hele dag rustig bezig geweest, maar ik vind het er nu allemaal spik en span uitzien. Onder tussen lopen er een aantal huisgenootjes en andere bekenden rond die nog even gedag komen zegen, want die zal ik ook wel niet meer zien. Toch erg raar, het voelt nog helemaal niet alsof ik ze niet meer terug zie… Maar toch is het wel erg leeg allemaal. En overal. Iedereen die na dit fantastische semester weggaat verspreid dat gevoel natuurlijk, maar ook de mensen die hier blijven en al hun vrienden weg zien gaan doen daar aan mee… Eigenlijk iedereen die ik hier zie beïnvloed nu zo mijn omgeving. Misschien wel goed, maar leuk is anders.

Net ben ik met een groepje voor een laatste keer ijshockey wezen kijken. Nog één laatste keer voor VIK schreeuwen. Een prachtige wedstrijd! Helaas verloren, maar het was een erg technisch en ‘intiem’ spel. Nog één keer terug lopen in een stoet van supporters en nog één keer… Het is wel genoeg de laatste keer geweest.

Dit is dan wel mijn laatste dag in Zweden, maar ik ga nog niet naar huis. Misschien is dat wel de verklaring voor het feit dat het nog allemaal niet zo daagt. Nee, morgen begint mijn volgende avontuur. Drie treinen brengen mij in iets minder dan elf uur vanaf hier in Västerås naar Julian. Ik doorkruis een groot deel van Zweden dat ik nog nooit gezien heb en dat doe ik ook nog eens overdag. Genoeg te zien denk ik zo. Maar er is meer te beleven, want treinen is niet zomaar treinen. Ik heb drie verschillende tickets, voor elke trein een andere soort. De eerste gaat met een treinkaartje van de balie, de tweede met een kaartje dat ik als sms op mijn telefoon heb staan en de derde is een zelf uitgeprint ticket. Stiekem toch nog best spannend, maar ik heb er erg veel zin in.

‘Er zijn twee soorten studenten. Studenten die Erasmus-studenten zijn geweest, en zij die dat niet gedaan hebben.’ Dit spookt al de hele avond door mijn hoofd en ik nu snap ik wat er mee bedoeld wordt. Ik ken het al vanaf dat ik hier zat, maar nu pas drinkt het tot me door. Het leven in het buitenland is zo uiteenlopend, fantastisch mooi en heel erg naar… Nee, dat is het niet. Er zitten hier zo veel culturen waar je zo veel van leert, op een manier… Nee, dat is het ook niet. Ik kan niet vertellen waarom ik nu zo anders ben dan een half jaar terug, waarom ik tegen iedereen zou zeggen dat ze dit zouden moeten doen maar ik hoop jullie het in middels ook weten.

Mensen, tot in Nederland!

Met Koen richting Riga

Voordat het dan zo ver was dat we naar Riga gingen zou ik mij nog 4 dagen bezig houden met het vermaken van Koen. Met dit spectaculaire, zeer bezige Zweden moest dat geen probleem zijn. (lees sarcastisch…) Wel verwachte ik dat we een mooie week zouden hebben.

De heenreis was voor hem al tragisch. Zijn vlucht had vertraging waardoor zijn geplande reis van het vliegveld naar Västerås helemaal in het water liep. Gelukkig wist hij dit goed op te lossen en zo kwam hij een stuk later in de avond aan op het station. De volgende dag hebben we gevuld met het zien van de stad en omgeving. De dag erna gingen we lekker wandelen door het mooie witte Zweden, want er was weer een mooi vers pak sneeuw gevallen. Dit maakte het wandelen toch veel zwaarder dan verwacht en zo waren we eerder omgedraaid en ook weer vroeg thuis. De laatste dag bij mij besloten we naar een het natuurpark Björnö te gaan. Helaas zorgde het weer en het fijt dat de bussen niet reden er voor dat we daar nooit zijn gekomen. Wel hebben we een heerlijk bakje koffie gedronken en deze ‘fantastische’ stad vanaf de 23^ste verdieping gezien.

Dan was het dan eindelijk zo ver om richting Riga te gaan. Eerst zouden we nog een dagdeel rondlopen in Stockholm om daar Skansen (openluchtmuseum en dierentuin) en deel van de stad te zien. Het was tamelijk goed weer, maar de dieren lieten zich niet zien… Jammer dat die beren een winterslaap houden. Al veel te snel was het tijd om richting de grote boot te gaan. Voor mij was het hele riedeltje al een bekend verhaal. De kamers waren weer precies hetzelfde als de vorige keren en ook de indeling van de boot leek erg op de andere. Natuurlijk gingen we wel een rondje lopen om te kijken hoe de sfeer in de verschillende zalen was. Met z’n viertjes hadden we al vrij snel veel plezier met elkaar en dat beloofde een mooie cruise te worden.

Nadat we op onze kamer wat gegeten hadden besloten we naar de presentatie van Riga te gaan kijken. Altijd goed om vooraf wat te weten. Hier werd eigenlijk vrij weinig zinvols gezegd, behalve het feit dat het daar ook goed gesneeuwd had. Volgens de presentator was lopen erg lastig en adviseerde hij ons om de bus/tram te pakken. Vier Nederlanders besloten uiteraard om ‘spaarzaam’ te zijn en toch te gaan lopen. Na de presentatie begon het amusement en gingen wij naar de duty-free shop om daar het één en ander aan bier te gaan halen. De rest van de avond was erg gezellig. Kijken naar leuke danseresjes in mooie pakjes, mensen die stomme spelletjes deden terwijl wij maar foto’s maakte en we hebben zelfs een ‘flitser gevecht’ gehad. Feesten tot diep in de nacht om vervolgens helemaal kapot in bed te belanden.

’s Ochtends vroeg begon de kapitein al vroeg te zeuren dat we er bijna waren en dus besloten wij ook maar op te staan. Het wandelen in Riga was duidelijk zwaarder dan in Zweden. Zelf dacht ik dat we vanuit Zweden toch wel gewend waren door de sneeuw te wandelen, maar het bleek dat er in Riga niet zo fanatiek geveegd werd. Het lopen was hier en daar een uitdaging, maar ging eigenlijk vrij prima. Wij zagen echt geen reden om gebruik te maken van het openbaar vervoer. Zo zie je nog iets van de stad. Sneller dan verwacht belande we in het oude stadsdeel van Riga, het geen wij wilde zien. Dit viel ons eigenlijk vies tegen. In middels hebben we al een aantal vrij oude steden gezien, maar deze was duidelijk de minste. Van de vele oude gebouwen begon het pleisterwerk af te bladeren en de stad was vol met herstelwerkzaamheden en andere vormen van obstakels. Al vrij snel hadden we het wel gezien en besloten we ‘de grootste overdekte markt van Europa’ te bezichtigen. Via het centraal station, wat uitermate saai was, en wat parken liepen we terug richting de boot. Totaal hebben we toch vier a vijf uur in de stad rond gebracht.

Op de boot dumpte we onze spullen, trokken we wat koelers aan en gingen we naar de receptie waar we een rondleiding zouden krijgen in de brug van de boot. Eens zien waar zo’n schip nu bestuurd wordt. Het viel me op dat er maar weinig knoppen en hendels waren en daardoor heel veel ruimte om… te dansen? Wel gaaf om een keer gezien te hebben, maar eigenlijk kregen we helemaal niet zo veel te zien. Uiteraard moesten we weg voordat het schip echt begon te varen.

De rest van de avond leek een beetje op de vorige avond. Nu was er duidelijk meer jeugd en een aantal feest beesten die het later de avond erg gezellig maakte. Tijdens het amusement raakte ik aan de praat met het eenzame meisje wat naast mij zat. Het bleek dat zij op weg was vanuit haar moederland (Letland) naar haar huidige woonplaats (Stockholm) omdat ze net een bezoek aan haar ouders had gebracht. De conclusie dat ze dus Lets zou zijn was gedeeltelijk fout. Ze had een vader uit Oekraïne, een Russische moeder maar was wel geboren en opgegroeid in Letland. Een behoorlijke internationale meid dus. De rest van de avond was gewoon gezellig feesten en vooral veel plezier hebben. We zien die mensen immers nooit meer terug!

Terug in Stockholm hebben we het Vasa-museum bezocht, een museum rondom een opgegraven zeilboot van ongeveer 350 jaar oud. Het is zo’n groot zeilschip als de Batavia en ‘the black pearl’ wat voor 95 procent bewaart is gebleven. Echt heel erg gaaf. Vervolgens zijn we naar het oude stadsdeel van Stockholm gelopen om daar een beetje rond te slenteren. Dit bleek echt een uitdaging te zijn want het was spek glad. Het was een beetje gaan dooien en doordat die sneeuw nu weer aangestampt werd waren alle straten vervormd in ijsbanen. Spek glad! Dit deel van de stad is erg hobbelig en zo werd het echt een uitdaging om recht op te blijven staan. Vervolgens nog even snel wat gegeten en toen terug naar mijn eigen leven aangezien Koen alvast richting het vliegveld ging.

Nu zijn we hier kei hard aan het werken aan de laatste delen van ons project. Vrijdag gaan we dan eindelijk weer plezier hebben. Hopelijk heb ik woensdag nog tijd om naar een ijshockey wedstrijd te gaan en donderdag naar een pub samen met wat vrienden die dit weekend het land gaan verlaten. Zaterdag beginnen met schoonmaken en Fika, zondag de rest schoonmaken en inpakken. Maandag ochtend is het dan echt zo ver. Het voelt erg goed om weer terug te gaan en op die manier mijn familie en vrienden weer te zien, aan de andere kant voelt het ook erg leeg en verkeerd om mijn leven en vriend hier gewoon achter te laten. Een stap in het diepe en onbekende. Mijn leven hier achter laten om het nooit meer terug te zien. Volgens iemand met ervaring gaat het nog wel even duren voordat ik dat gevoel kwijt bent, maar volgens haar gaat het toch echt over. Gewoon loslaten!

Dan ga ik nu maar weer verder met studeren.

Een Zweeds Nieuwjaar

Voordat ik het over het nieuwe jaar ga hebben wil ik nog even terugblikken op kerst. Kerst houdt bij ons in de familie niet zo heel veel in. Wij zijn veel actiever met Sinterklaas. Wel hoort er altijd een ontbijt met kerststol en een diner met de familie bij. Dit jaar had ik zelf geen kerststol gekocht. Wel zag ik ze in de supermarkt liggen, maar de ervaring met dat soort dingen is niet goed. In middels heb ik al een aantal bekende producten hier gekocht, maar telkens kwam ik er toch weer achter dat die Zweden hier van karton houden. Het smaakt ongeveer hetzelfde, maar dan toch met een vleugje karton! Of soms iets meer dan een vleugje… Sev had van zijn familie een heerlijk kerstbrood gekregen van, volgens hem, de beste bakker uit de buurt. Natuurlijk wordt zoiets gedeeld en zo had ik toch nog een beetje echt kerstbrood. Het familie diner heb ik ingewisseld voor een heerlijk diner met mijn internationale vrienden wat zoals al verteld erg goed bevallen was.

Natuurlijk moest deze sfeer behouden blijven. Kerst is toch wel gezellig. En zeker hier in Zweden zit de vreugde van de kortste dag er echt in. Vanaf dan worden hier de dagen weer langer! Veel reden voor gezelligheid. De fika vond ik daar echt een voorbeeld van. We zaten gezellig met een man of twintig rond twee tafels te genieten van een lekkere kop koffie, thee of chocolade melk en er waren allerlei lekkernijen op de tafel gestald. Zo had Thijmen, een andere Nederlandse uitwisselingsstudent, van thuis een echte kerststol en kerstkransjes gekregen. Zo was het toch nog echt vertrouwd voor mij. Het diner dat daarna volgde was Duits. Eén van de Duitsers leek het leuk voor een grote groep iets Duits te maken en had ook ons uitgenodigd. Helemaal verrast kwam ik aan op de tweede verdieping van Junior, want ze hadden de trappenhal van deze ‘flat’ omgetoverd tot een zowaar gezellige eetruimte. Twee tafels, volledig gedekt versiert met kaarsjes en prachtige naambordjes stonden behoorlijk in het midden. De veel te erge TL-verlichting was bedekt met gekleurd papier en aan de lift en muur hing wat kerstversiering. Natuurlijk deden de toch wat leuker geklede studenten het meest. Zowaar echt gezellig daar in die kale flat. Het zelfgebakken brood, gevolgd door veel te veel quiche met sla was heel erg vullend. De gebraden en gevulde appel was eigenlijk te veel. Helaas smaakte deze zo goed dat hij toch gewoon helemaal op kwam. Toen we na even uitbuiken aan de vreselijke afwas begonnen, tja: moet ook gebeuren, kwam iemand anders aan met nog een traditie. Baklava met gelukwensen. Iedereen kreeg een veel te zoete appelflap met daarbij een gelukswens. Totaal gevuld kon ik dit leuke gebaar niet afslaan en vervolgens had ik toch weer een ultiem kerstgevoel. Zo vol dat ik echt een winterslaap kon beginnen!

Tweede kerstdag ging ik met drie vrienden sparerib maken. Een beetje aan geprutst hebben we uiteindelijk het vlees, met wat lekkere gebakken aardappeltjes en een bak rauwkost klaar gekregen. Nog eigenlijk helemaal vol van gister zaten we al snel vol en besloten we maar een klein beetje eis als toetje te nemen. De rest van de avond hebben we wat gekaart bij een vriendin die de dag erop zou vertrekken…

De rest van de week was vrij rustig. Natuurlijk opruimen van de kerstchaos en er moest ook gestudeerd worden. Mooi, want er moest ook veel radio geluisterd worden. Via mijn laptop heb ik zo heerlijk de Top 2000 kunnen volgen. Een Duitse vriendin vond dit zelf ook een leuke lijst en zo hebben we een paar avonden samen zitten luisteren. Drankje erbij, kaartje leggen en natuurlijk lekker kletsen tot diep in de nacht.

Ook stond deze ‘tussenweek’ voor mij in een Chinees thema. Aziaten zijn hier vrij gesloten. Voor Jan geen probleem, maar ik heb er niet veel contact mee. Ze zullen niet naar mij toe komen en als ik een gesprek begin is het erg lastig te communiceren. Met uitzondering van Zhiwen, een erg spontane Chinese meid die ik al eerder had laten kennismaken met de Nederlandse ‘Hutspot’. In ruil zou ze met mij een keer een gemakkelijke Chinese maaltijd koken. Deze belofte losten ze afgelopen week in. Samen vertrokken we naar een aantal Chinese en Arabische winkeltjes om boodschappen te doen. We hadden besloten iets simpels te maken, zodat ik dit later zelf ook kon maken als het mij beviel. Dit sprak mij erg aan, want de paar keer dat ik meegegeten heb met Jinson en zijn vrienden beviel me dat heel erg! Goed, we begonnen met het kopen van groenten enzo. Na iets van vijf verschillende groenten die ik niet kende gaf ik de moet al op om zoiets zelf nog eens na te gaan maken. In de keuken pakte ze uit haar tas nog even een arsenaal aan kruiden, speciaal meegenomen vanuit China. Het zou dus niets worden als ik het zelf wilde proberen. Het koken was op zich niet zo moeilijk, maar wel bijzonder. Ze pakte een ‘champignon’ uit een doosje zo groot als twee dobbelstenen en deed in wat water om te koken. Deze champignon nam al het water in zich op en vulde na een kwartiertje de hele pan! Even opbakken met een eitje en wat zout liet dat al heel erg goed smaken! De dag erop werd ik uitgenodigd om met een groep Chinezen ‘Hotpot’ te eten. Voor mij was al bekend dat Jinson en zijn vrienden graag pittig eten, dus als zij een gerecht ‘hot’ noemen wil ik eigenlijk niet eens weten hoe pittig het zou worden. Tijdens de voorbereidingen liep ons huis vol. Een 15 tot 20 Chinezen namen deel aan deze feestmaaltijd. Een charmante dame was bezig om wat kruiden in een beetje olie te bakken. Ze pakte een grote pan water en mikte deze bij de duidelijk hete pan met kruiden. De hele keuken rook naar de kruiden. Zo erg dat Vincent en ik meteen begonnen te kuchen. Dit was zo erg dat het helemaal op onze luchtwegen sloeg. Gelukkig waren wij niet de enige, ook enkele anderen waren het er duidelijk niet mee eens. Even later bleek dat we gingen iets gingen doen wat lijkt op fonduen. Het soepje van kruiden en water werd warm gehouden, hier werden dan groenten bij gestopt en zodra het geheel weer kookte konden we het eten. Een lekkere frisse krab-stick werd zo wel heel erg pittig! Voor mij misschien iets te pittig, maar het smaakte toch erg goed. Op tafel lag komkommer, tomaat, rettich en nog veel meer klaar. Om mijn mond een beetje te blussen pikte ik soms een rauw stukje komkommer of rettich van de tafel. Hier werd ik wel raar bij aan gekeken, want blijkbaar kennen ze dat in China niet. Rauwe groente eten… Sla! Ik vond het in ieder geval erg lekker. Als laatst wil ik nog even de glasvezel noemen. Er waren wat noodles die gemaakt bleken te zijn van aardappelzetmeel. Deze zagen er zilver/doorzichtig uit, net zoals een glasvezelkabel. Ik vond ze niet heel erg goed smaken, plastic was wat in me op kwam. Een avond vol lekkernijen veel te heet gemaakt, maar zo heb ik wel weer zo veel nieuwe dingen gegeten! Een maaltijd voor een Erasmus student.

De dag erop kreeg ik een sms’je van Zhiwen, ze voelde zich niet zo lekker en zou thuis blijven. Ook had ze geen zin om te koken en dus had ze mijn ‘Hutspot’ recept er bij gepakt en dat klaar gemaakt. Volgens haar was het zo simpel dat het haar goed gelukt was. Haar moeder vond het minder, veel te simpel, maar Zhiwen was er heel gelukkig mee. Toch blij dat ik dan een onze cultuur tot diep in China heb weten te krijgen!

En toen was het natuurlijk al weer oudjaar. Waarom noemen ze dat in het Engels ‘New years eve’? Heel verwarrend! Maar goed, Koen en ik zouden die dag oliebollen maken. Na lang getwijfeld te hebben toch maar besloten om het te gaan proberen. We hebben hier geen frietuur, dus het zou moeilijk worden de olie op een goede temperatuur te krijgen, en misschien wel belangrijker, hem daar te houden! Door een pan olie op een kookplaat te zetten zouden we eens kijken of het lukte. Toen het recept nog, bleek ook niet zo gemakkelijk. Zelf had ik nog nooit oliebollen gemaakt helemaal vanuit de losse ingrediënten (met dank aan dr oetker!) en Koen kwam ook niet verder dan het kijken naar zijn moeder. Gelukkig wist pap mij wel te helpen en zo begonnen we om twee uur met de boodschappen. Twee kilo? Of gewoon verdubbelen. Tjah, melk koop je per liter, bloem hadden we al genoeg, eieren gaan per zes, boter ook per te veel, dus waarom niet voor veel gaan? Er zijn hier immers genoeg studenten om ons te helpen met opeten van die dingen. Dus thuis gekomen zouden we ongeveer vier kilo deeg gaan omtoveren in ongeveer honderd bollen als alles goed zou gaan. Na geleerd te hebben van onze fouten was de vierde oliebol te eten. Toen de eerste echt goede eruit kwamen ben ik maar een rondje door het huis gelopen om de bewoners boven ons wat aan te bieden en natuurlijk ook de studenten die daar weer boven wonen. Zelf aten we ongans, want het zou immers ook ons avondeten worden. Om negen uur wilde we bij ons eerste Nieuwjaars feestje zijn. Uiteindelijk waren we rond acht uur klaar met bakken en zijn toen snel gaan opruimen en inpakken. Twee zakken oliebollen en natuurlijk wat drank gingen we richting de feestjes.

Aangekomen gingen we rond met een zak oliebollen zodat we meteen al een halve zak kwijt waren. Zelf had ik al helemaal genoeg van die dingen maar gelukkig vond de rest ze wel erg lekker. Toen Mels ook met oliebollen naar beneden kwam moesten we natuurlijk een vergelijkend waren onderzoek doen. Hij had het duidelijk vaker gedaan en die zagen er dan ook veel beter uit. Toch vond ik de onze veel beter smaken! Zal ook niet anders, we waren er dus meer dan zes uur mee bezig geweest…

Rond half elf gingen we door naar het volgende feestje. Ook hier gingen we natuurlijk met de zak rond en zo genoten er nog veel meer van onze lekkere Oliebollen. Slechts enkele waren over en die stopte ik snel terug in de zak zodat ik er later op de avond nog één zou hebben. Hoewel het daar erg gezellig was wilde we allemaal toch naar het centrum toe om de jaarwisseling te zien. Zo gingen we met de hele groep richting het centrum.

Duidelijk dat op het marktplein iets ging gebeuren, want daar stond zowat alle jeugd van Västerås. We liepen door op zoek naar een mooi plekje midden op het plein om het vuurwerk goed te kunnen zien. Zoals verwacht waren de meeste mensen straal bezopen en gebeurde er gekke dingen. Het rustige Zweedse volk was totaal gek geworden. Zeker tien politieman liepen daar rond en er werden al hier en daar wat mensen meegenomen. Vuurwerk werd vanuit de drukke menigte gewoon afgeschoten en verschillende pijlen ontplofte midden tussen de mensen! Echt een gekken werk, maar ik vond het heerlijk! Toen het dan echt 0:00 was gingen de mensen helemaal gek. Iedereen begon elkaar te zoenen, echt iedereen en overal kwamen flessen drank tevoorschijn. Binnen de ring, en dus in het centrum, mag niet gedronken worden. Nu leek iedereen echter te drinken en zo deden wij de rest maar na en sloegen ook een fles champagne aan. Na iedereen een goed nieuw jaar gewenst te hebben en met een aantal Zweden gesproken te hebben zijn we terug gegaan naar het warme feestje waar ik heel blij was dat ik nog een paar oliebollen over had. Het was daar nog zeker gezellig, maar rond 3 uur besloten de meesten te vertrekken en zo ben ik daarna ook maar richting huis gegaan. De volgende dag werd ik wakker en wist ik dat ik een oliebol te veel gegeten had. Of misschien meerdere… Ach ja, ze smaakten toen erg goed!

Er zijn in middels al wat mensen terug gekomen van een bezoek aan hun ouders en al een paar keer heb ik gehoord dat ze bij terugkomst heel erg moesten wennen aan de drukte en chaos in hun thuisstad. Het is hier zo heerlijk rustig dat thuis komen dus echt bijkomen was! Ook was er meer dan één die vertelde dat ze het thuis maar veel kouder vond dan hier. Hoewel er hier voor overmorgen toch -14 is voorspeld, voelen zulke temperaturen dus minder koud aan dan wat er in Nederland en Duitsland is op het moment.

Morgen komt Koen dan aan en is het gedaan met mijn vrijheid. Moet ik hem gaan vermaken… Nee, lijkt me erg gezellig. Eindelijk weer een reden om leuke dingen te doen. Nog een keer langs de bezienswaardigheden van Västerås die nu natuurlijk helemaal wit zijn, in tegenstelling tot de laatste keer dat ik daar was. En natuurlijk een cruise naar Riga! De laatste cruise, maar niet mijn laatste trip. Volgende week is Koen dus hier, de week daarna is het tentamens maken en inpakken en vervolgens Nog langs Julian in Denemarken om daarna pas richting Nederland te keren. Dus ik ga nog twee landen bezoeken waar ik nog niet eerder geweest ben!

Nog drie weken en dan ben ik weer ‘home sweet home’ dus ik kan al bijna zeggen:

Het eindigt met Tallinn en kerstavond

Het is alweer ruim een week geleden dat ik iets van mij heb laten horen, maar ik heb deze week natuurlijk niet stil gezeten. De paar dagen die ik gemist had door naar Lapland te gaan moesten natuurlijk ingehaald worden en ik moest ook meteen klaarmaken voor mijn volgende trip.

Het einde komt dichter en dichterbij. Zaterdag gaf Angel (Spanjaard) een feestje omdat hij zijn practicum in Eskilstuna had afgerond. Vanaf nu hoefde hij niet meer om zes uur op, wat natuurlijk meer dan reden genoeg is voor een feestje. Veel mensen hadden, net als ik, iets mee genomen om van onze vrienden een herinnering achter te laten. Ik heb een Zweedse vlag waar ze met markers iets op ‘moeten’ schrijven. Zo heeft iemand een boek met lege bladzijde gekocht, gaan er verschillende ‘IC-Student t-shirts’ rond en heeft Didi een agenda van hier die gevuld wordt met stukjes. Op dit feestje was dit ook wel de trend. Veel tekenen en lekker sentimenteel lopen prutsen. Zeker leuk om te zien dat ik niet de enige ben die veel taalfouten maakt. Wat ook op viel was dat er veel mensen miste op dat feestje. Zo veel mensen zitten thuis voor kerst. Of proberen daar in ieder geval te komen, want zoals iedereen wel bekend zou zijn vliegen veel vluchten niet. Hier in Zweden weten ze wat sneeuw is en kunnen de meeste vluchten gewoon door. Helaas kunnen de vliegtuigen niet hier komen, of niet vertrekken omdat ze nergens kunnen landen. Zweden leeft met sneeuw en die weten wat er gedaan moet worden. Zo las ik een mooi artikel uit een Duitse krant waarin verteld werd dat de ‘vegers’ van een groot vliegveld, hier op Arlanda (Stockholm) werden opgeleid om efficiënter te kunnen vegen. In Arlanda kost het maar acht minuten om een baan schoon te krijgen zodat een vliegtuig kan landen of vertrekken. Acht minuten! Hulde voor Zweden.

Dinsdag had ik mijn laatste college hier in Zweden. Dat betekend dat ik alleen nog mijn tentamen en presentatie moet doen, en dan klaar ben. Nu moet ik voor die tijd natuurlijk nog wel mijn project af ronden en leren voor het tentamen. Het is dus nog echt alleen de eindjes aan elkaar knopen.

Woensdag vertrokken Koen, Martin, Eva en ik richting Tallinn. Vrij goedkoop hadden we een cabine gekocht om ’s nachts naar Tallinn te varen, daar dan overdag te blijven, en vervolgens de nacht erop weer terug te gaan. Eten op de boot is vrij duur, dus we hadden allemaal gewoon zelf iets simpels mee genomen. Ook vond ik dit een mooi moment om de restjes van mijn drank op te drinken. Met zijn vieren hadden we het in onze cabine best gezellig. Beetje kletsen, beetje drinken, beetje genieten van rust. Ook hebben we wat uurtjes doorgebracht bij karaoke, live band en ander amusement. Best prima, maar al die oude mensen konden er niet echt een feestje van maken. Gelukkig opende om twaalf uur de disco, maar ook daar was niet heel veel te doen. Er waren gewoon veel te weinig studenten aan boord.

’s Ochtends zouden we om tien uur aanleggen en dan op naar de oude stad. Koen en ik stonden om tien uur klaar om te vertrekken, helaas was ons gezelschap te laf om op te staan en zo moesten we die echt het bed uit trekken voor we konden vertrekken. Eenmaal buiten gekomen bleek het ook daar gewoon steen koud te zijn. De stad zelf stelt echt geen reed voor. Gewoon een lelijke geïndustrialiseerde stad. Gelukkig is het oude deel wel mooi. Een stadsmuur met torens die nog echt in goede staat is geeft samen met de sneeuw toch wel een betoverend plaatje. Één van de torens was veranderd in een atelier. Toen we door de deur naar binnen keken vroeg een vrouw van binnen of we niet binnen wilde komen. De onderste verdieping zag er vooral verbouwd uit en wij wilde de toren zien en dus gaven we dit argument en wilde door lopen. De vrouw nodigde ons uit om mee naar boven te komen, maar kon niet zeggen wat daar was. Nieuwsgierig als we waren liepen we toch maar mee. De stalen wenteltrap naar de eerste verdieping was denk ik niet origineel, maar de stenen trappen, smalle gangetje en de grote ronde kamer op de vierde verdieping leken toch wel nog origineel. Super gaaf om vanuit die toren, door de smalle, lange ramen naar buiten te kijken. Verder zijn er een paar interessante kerken en andere gebouwen. Helaas geldt hier hetzelfde als in Zweden. Alles is open in de zomer, maar in de winter valt er bijna niets te doen. Na een paar uur zijn we maar even een McDonalds ingelopen om op te warmen en wat te eten. Martin had helemaal zin in een Happy-Meal gekregen en zo blij als een klein kind kwam hij terug met zijn verrassingspakket. Na een uurtje zijn we weer lekker verder gaan slenteren… In deze kou vind ik het toch echt fijner om een beetje door te lopen. Helaas vond de rest het fijner om te zeuren dat het koud is en rustig door te slenteren… Ach ja, je bent niet alleen hea? Toen het donker begon te worden zijn we nog even vlug langs een supermarkt gelopen om wat inkopen voor de avond te doen en vervolgens terug naar de boot.

Na een heerlijke siësta hebben we wat gegeten en zijn naar het amusement gaan kijken. De sfeer op de boot was deze avond duidelijk beter. We hadden een relaxed bankje vlak bij het podium en zo konden we de danseressen en bandje goed zien. Zo hadden we een erg relaxed begin van de avond. Toen het hele gedans voorbij was gingen we naar de disco. Hier was het duidelijk gezelliger dan de vorige avond. Helaas was het feest van korte duur voor mij. Twee, ik denk russen, begonnen met elkaar te vechten vlakbij waar ik en Koen stonden. We grijpen meteen in toen die gasten wat rustiger leken gaf één mij ineens een kopstoot vol op de neus… Die had ik niet zien aankomen. Ik maar rustig terug naar onze cabine gelopen en zo het bloeden proberen te stelpen. Toen dit aardig gelukt was kwam ook Koen terug en die had het briljante idee om even ijs te gaan regelen bij de eerste hulp. Vlak bij onze cabine zat een EHBO-post en daar zijn we maar even langs gegaan. Na een lang gesprek waarin wij duidelijk wilde maken dat alles prima is, maar dat we alleen ijs zochten bleek dat hij helemaal geen ijs had. Dit moesten we bij de disco halen… Dit bleek achteraf helemaal niet zo gemakkelijk, want daar wilde ze het niet mee geven. Na lang zeuren kreeg Koen dan toch drie blokjes mee. Zo lag ik al voor drieën in bed, proberen wat te slapen. Toch jammer dat de reis zo moest eindigen.

Gisteren was dan de kerstmaaltijd op kerst-avond die mede ik georganiseerd had. Of organiseren… Ik had een ruimte geregeld, op facebook een event gemaakt en tegen iedereen gezegd dat ze iets te eten en te drinken mee moesten nemen. Veel hoefde er dus niet te gebeuren. Toen wij terug kwamen van de cruise was het alweer twee uur. Vlug ben ik toen maar fruit gaan snijden om zo een simpele, maar erg lekkere, bowl te maken. Vervolgens even mijn spullen rustig uitgepakt en daarna alweer richting de zaal om wat kaarsjes aan te steken, muziek te regelen en te tafels en stoelen klaar te zetten. Het eten was erg lekker, en erg divers. We waren met een man of 50 en ik denk dat we zeker twintig verschillende nationaliteiten hadden en daarmee ook net zo veel verschillende gerechten. Het meeste smaakte erg goed en zo hadden we al snel een volle buik. Het was erg gezellig en zo werd het toch nog een erg geslaagde kerstmaaltijd met vrienden.

Vanmiddag was dan de lijst gestart. Natuurlijk heb ik hier, vanuit Zweden, via de webradio de aftrap van het gezelligste radioprogramma gevolgd. Heerlijk wakker worden op deze manier. Deze kerst zit ik niet thuis met mijn familie zoals ik tot nu toe eigenlijk altijd heb gedaan. Gister, toen Severin een kerststol uitpakte, moest ik toch wel een beetje het traditionele en vertrouwde missen. Gelukkig doet de bekende tune van Tommy (the Who) toch wonderen en voel ik me weer helemaal thuis. Dit gaat nog een gezellige week worden!

Later op de middag hebben we met een groepje een kerst-fika en daarna ga ik door naar Junior (studentenaccommodatie) om daar met een groep een echte Duitse kerstmaaltijd te eten. Zondag waarschijnlijk bij een andere accommodatie eten. Daarna een weekje knallen om me voor te bereiden op de tentamens, want de week erop krijg ik weer visite en dan willen we natuurlijk niet te veel hoeven leren.

Iedereen nog een erg goed kerstfeest en aangezien ik voor Nieuwjaar waarschijnlijk niets meer laat horen ook alvast een goede jaarwisseling gewenst!

God jul och gott nytt år!

Vergeten lapland

Tijdens het schrijven van m’n vorige stukjes was ik een paar dingen vergeten te vermelden. Het eerste puntje is dat ik graag de foto’s met jullie wil delen via Picasaweb. Deze kun je via de volgende link vinden: http://picasaweb.google.com/PetervanHeck/Lapland?authkey=Gv1sRgCN-7s83K9O-fFQ

Dan ben ik helemaal vergeten te vertellen dat we ook het noorderlicht hebben gezien. Helaas niet de variant die ik graag wilde zien, maar nog steeds een mooi en indrukwekkend spektakel. Een gloed die de wolken groen deed kleuren trok langzaam over ons heen. Foto’s maken werkte natuurlijk niet, maar omdat Koen zijn camera met een sluitertijd van 30 seconden in de sneeuw legde heeft hij er toch een paar vette plaatjes van kunnen maken. Wij zagen het niet zo fel, maar het was wel echt goed zichtbaar!

De terugweg leek vrij saai en suf, aangezien ik daar niet echt iets over verteld heb. Maar ik was vergeten te zeggen dat we bijna de trein uit gezet waren. Koen en ik waren van plan een leuk feestje te bouwen daar in het hoge noorden en hadden dus een goede voorraad drank mee. Dit is uiteindelijk niet op gegaan en ging dus gewoon mee terug. In de trein kwamen Constance en Angel naast mij zitten, want onze coupé was helemaal leeg. Hier konden ze dan even rustig het verband verversen en kijken hoe het met de knie was. Constance was namelijk lelijk gevallen tijdens het skiën. Haar knie was helemaal opgezwollen en zo bedacht ze dat ze eens voor ijs zou gaan vragen. Op dat moment ben ik in mijn tas aan het graaien op zoek naar een broodje en raak tijdens het graaien een glazen fles aan. Deze was heel koud aangezien deze onder in de bus en een uur buiten had gelegen. Prima koelmateriaal dus! Ik haal hem eruit en deze literfles rum beviel Constance prima. De liter glögg, halve liter Jägermeister en de liter Jäger werden ook te voorschijn gehaald om ons arme meisje een beetje verkoeling te geven. Toen ze net lekker met al die flessen rond haar knie zat kwam de conducteur langs… En alcohol in deze treinen is niet toegestaan! Hij was niet blij, maar na een uitleg kon hij het wel begrijpen. Zolang we het maar snel opruimde. Later die avond kwam hij nog een paar keer langs kijken of we echt niets aan het drinken was, maar onze flessen waren goed verborgen!

Veel plezier met de foto’s, en voor de gene met facebook: Daar staat nog veel meer

Lapland

Eigenlijk wilde ik nog een stukje schrijven voordat ik vertrok richting het hoge noorden, maar die periode was onwijs druk. Ik had dus echt geen tijd om jullie vooraf te laten weten wat ik ging doen. Ja, een druk man. Studeren, projecten beginnen op het eind te lopen en zoals iedereen weet gaat alles dan ineens een paar versnellingen omhoog. Ook moest ik alvast wat werk verrichten aangezien ik het één en ander zou missen als ik in lapland zou zijn.

Goed, het plan was als volgt. Donderdag middag zouden we de trein richting Stockholm pakken en vanaf daar de nachttrein naar Luleå, een noordelijk plaatsje in zweden tegen de Finse grens aan. Daar zouden we rond zeven uur ’s ochtends aankomen om vanaf daar met de bus richting Rovaniemi te gaan waar we een groep internationale studenten uit Helsinki zouden oppikken. Dan zouden we in Korvala, de locatie waar wij in kleine groepjes in kleine huisjes zouden verblijven, een korte rit op een huskey-slee maken. De volgende dag zou bestaan uit dingen die je zelf wilde doen. Zo zouden we beschikking hebben over langlaufski’s, stokken en schoenen, ijsvis-uitrusting, sneeuw-zolen (of hoe heten die tennisrackets voor onder je schoenen?) Ook zouden we voor 60 euro een sneeuwscooter- of huskey-safarie kunnen doen. De derde dag zouden we doorbrengen vlak bij of in een natuurreservaat waar geskied of gewandeld kon worden. Ik kan niet skiën, dus voor mij zou dat wandelen worden. De laatste dag zou bestaan uit opruimen en een kort bezoek aan ‘Santa town’, een klein commercieel dorp rondom de Kerstman, met vervolgens nog de 14 uur in de nachttrein door te brengen.

Volgens plan was ik om half vier op het station om m’n tickets op te halen en verzamelen zodat we om vier uur echt met die trein mee konden. Helaas is op tijd komen voor Spanjaarden wat lastig… Dit hebben ze in middels geleerd en zo waren er twee zo veel te vroeg, dat ze per ongeluk een trein te vroeg hadden… En die rijdt maar eens in het uur! Op het station en in de trein hadden we meteen al veel plezier. Iedereen was relaxed en had zin in de komende week. Ik had nog een aantal pepernoten over en deelde deze uit aan zo veel mogelijk mensen om zo iedereen te overtuigen dat ook Nederland een noemenswaardige keuken heeft!

De nachttrein was een hele ervaring, voor mij was dit de eerste keer dat ik met zo’n trein mee ging. Onze groep internationale studenten had zowat de hele wagon en zo zouden we niet te veel mensen wakker houden. In mijn cabine sliep Koen en verder 4 Zweden, arme mensen… Na het eten en uitzoeken hoe de bedden werken gingen we voor een kop koffie. Na het betalen van iets meer dan twee euro baalde we wel van het fijt dat we niet onze eigen koffie konden gebruiken. Want natuurlijk hadden wij als Nederlanders een kleine perkulator en espressokoffie meegenomen. Achteraf bleek dat we gratis konden bijvullen en als Nederlanders maakte we daar natuurlijk maximaal gebruik van en zo besloten we rond een uur of elf, na vijf bakjes, toch maar naar de cabines te gaan. Natuurlijk niet om te slapen, maar om een stok kaarten te halen en lekker een spelletje spelen. Echt plek om te spelen was er niet dus besloten we maar bij een aantal vrienden te gaan zitten. Lekker knus en gezellig brachten we zo de rest van de avond door. Echt veel treinen rijden er niet en zo bevriezen de stoomkabels boven de trein. Dit zorgt ervoor dat de verbinding met de trein nogal ‘shocked’. Het gevolg is dat er constant allemaal blauwe vonken in het rond vliegen die de hele omgeving verlichten. Echt, zo heftig had ik het nog nooit gezien! Maar zo mooi. Als geintje besloten Koen en ik een aantal mensen te overtuigen dat dit het noorderlicht was. Sommige geloofden het nog ook, geweldig! Toen het dan toch laat werd en ik wilde gaan slapen kon ik eigenlijk nergens te recht. De cabines waren veel te warm! Voor de mensen die het niet snappen: Ik zit in de trein naar lapland, waar temperaturen van -20 niet ongewoon zijn en dan is het te warm om te slapen. Even verkoeling zoeken tussen de wagons, waar het heerlijk sneeuwde, was erg fijn zo voor het slapen gaan. Lekker fris m’n bed in en zo heb ik heerlijk geslapen. De vier Zweden heb ik niet horen vertrekken en ook heb ik lekker door alles stops heen geslapen, heerlijk!

’s Ochtends ging m’n wekkertje en stond ik op, toen ik zo goed als kon klaar was vertelde de intercom dat we nog een uur hadden i.v.m. vertraging… Aangezien er geen koffie verkocht werd, het water niet gedronken kon worden en wij verder niet echt iets bij hadden (we zouden bij aankomst van de trein even een supermarkt in gaan) zijn we maar aan de whisky gegaan… Een goed begin van de dag, zo vond ook onze reisleider… Maar we zijn geen alcohollisten!

De bus bracht ons, in een vier uur durende reis, over de grens tot het plaatsje Rovaniemi. Vlug nog even de andere groep ophalen en meteen door. Voor mij kwam een Spanjaard zitten die zichzelf voorstelde als Miguel en zo was het uurtje naar Korvala heel snel voorbij.

Bij aankomst in Korvala gingen we naar buiten. Ik zat nog lekker in m’n spijkerbroek en trui en meteen bij het uitstappen besloot ik m’n jas maar aan te trekken, het was ECHT goed koud! De gastvrouw vertelde kort wat we moesten doen zodat we snel naar binnen konden, want het was wat ‘fris’ vandaag met een huidige temperatuur van -27 graden! Vlug naar de hutjes iets warms aantrekken en meteen terug voor een korte rit op de huskey-slee. We kwamen aan rond een uurtje of twee, maar het begon toch al wel echt donker te worden. Zo was het al bijna donker toen ik op de slee stapte voor het ritje in de slee. Jammer dat foto’s niet lukte, maar wat was dat een gave belevenis zeg! Zo’n slee gaat echt hard, en die honden zie je gewoon genieten! Helaas was het maar heel kort… Gelukkig was er een heel arsenaal huskeys buiten neer gezet die het heerlijk vonden om geaaid en mee gespeeld te worden. Wat een super vette beesten zijn dat zeg! Toen ik het wel gezien had ging ik richting ons hutje en zag vanaf daar dat er niemand bij de rendier-slee stond. Aangezien we met een man of 50 waren dacht ik ‘daar gaan we nu heen, nu hoef ik niet te wachten in die kau!’. En zo doende ben ik ook maar meteen met een rondje op die slee mee geweest. Deze rendieren zijn veel groter dan de huskeys, maar gingen voor de slee toch minder snel. Ze lopen ook echt als een malloot! Maar ook dit was weer een hele ervaring. Na het rondje natuurlijk ook op de foto met deze beesten en toen werd ik door de ‘bestuurder’ gevraagd of ik nog een keer wilde. Er was geen plaats meer vrij op de slee, maar ik moest maar de teugels beet nemen. Goed… help? Uiteraard laat je zo’n kans niet lopen en heb ik ook mijn rendier gereden! Super vet, maar toch best spannend. Zo’n beest is toch veel groter en sterker dan ik… Na al dit avontuur maar m’n tas gaan uitpakken, bed opmaken en vervolgens even kennis gaan maken met het groepje Spanjaarden uit Finland dat in de hut naast ons verbleef. Om zeven uur was het eten klaar. Gehaktballetjes in een lekker sausje met aardappelpuree en sla was wat we te eten kregen. Een vrij simpele maaltijd, maar het smaakte echt heerlijk! Het Spaans gezelschap was ook verbazingwekkend goed. Hier in Zweden heb ik gezien dat de Spanjaarden, omdat hun Engels niet zo goed is, ze onderling altijd Spaans spreken. Dit groepje was echt goed in Engels en sprak dat de hele tijd. Na het eten zijn we met z’n alle richting de sauna gegaan. Niet heel groot, maar erg gezellig. Naast de sauna hadden ze een wak in het ijs gemaakt waar ‘lekker’ gezwommen kon worden. Het ijs dreef er op en ik had echt geen zin om er in te gaan. Zo ben ik deze avond niet verder gegaan dan even voelen hoe koud het water is, en laggen om de rest die wel verkleumde in het wak. Toen het wel welletjes was besloten we deze vette dag af te sluiten met een leuk spelletje en wat lekkere drank.

De volgende waren de safaries. De sneeuwscooter-safarie wilde ik vanaf het begin al doen en ik heb uiteindelijk ook gekozen om ’s middags een huskey-safarie te doen. Een duur grapje, maar nu kan het! Na het ontbijt gaf de thermometer -28 aan en zo werd ons verteld dat we ons ECHT goed moesten aankleden aangezien de gevoelstemperatuur in de wind en op de scooter toch wel echt -45 zou zijn! We zouden een op-en-neer-tje doen naar een heuvel waar we wat overzicht hadden aangezien het daar een toendraklimaat is. De heenweg reed ik en zat Koen met zijn camera achterop. Na even wat vertrouwen te moeten krijgen in dat apparaat ging het na een kwartiertje toch wel echt snel! Wat een landschap, zo mooi. Toen we wat verder in ‘buttfucknowhere’ waren zagen we zelfs nog wat rendieren die ons lekker aan het aangapen waren. Helaas kreeg Koen het niet voor elkaar ze fatsoenlijk op de foto te krijgen. Op de top kregen we een heerlijke alcoholvrije glühwein, wat tijd om foto’s te maken en vervolgens van positie te wisselen en terug te gaan. Nu kreeg ik dus de camera, die in middels net nieuwe batterijen had, de vorige waren ‘doodgevroren’. Helaas ging het bedienen van de camera niet met de fijne wanten die we kregen en zo ging ik met alleen m’n dunnen handschoentjes aan maar proberen niet dood te gaan… Weer zagen we wat rendieren en ik kreeg het wel voor elkaar om een klein foto’tje van die gave beesten te maken!

Toen we na twee uur terug kwamen ben ik lekker in bed gedoken om zo lekker op te warmen en te genieten van m’n lunch want om één uur zou ik de huskey-safarie doen. Hopelijk zou er na afloop nog tijd zijn om te langlaufen, want dat wilde ik toch wel graag doen… De honden werden helemaal enthousiast toen we kwamen aanlopen maar moesten nog even wachten. Eerst kregen we natuurlijk een ‘korte’ instructie over hoe je de slee moest bedienen. Hoe werkt de rem, hoe ga je staan, links en rechts afslaan, naar boven en beneden, enzovoort. Vervolgens gingen we op weg om zo een uurtje door het bos te racen! Wat is dat fantastisch zeg! Kleine bospaatjes, mooie witte bomen en daar dan door heen gaan met een snelheid waar je bijna bang van wordt. Fantastisch! Helaas kwam ook aan deze activiteit veel te snel een eind. Gelukkig stonden daar wat vrienden te wachten, of eigenlijk waren ze druk bezig met het vertroetelen van de huskeys, zodat we meteen door konden met een volgende activiteit. Zij kwamen net terug van langlaufen en wilde gaan ijsvissen. Jammer, maar ook dit is natuurlijk erg gaaf. Dus ik besloot maar achter de gezelligheid aan te gaan en ging zo ook mee het meer op om een gaatje te boren en een hengeltje te laten vallen. Natuurlijk is het vervolgens wachten en daar ben ik niet zo van. Het was inmiddels al weer donker en ik besloot een klein groepje te vergezellen met het maken van een korte wandeling door het bos. Best spannend, maar zo mooi! Toen we terug kwamen was het al weer tijd voor het avondeten. Dit keer was het een heerlijke zalmquiche met salade. Gister waren we rustig aan naar de sauna gegaan zodat vervolgens zo veel man daar steeds naar binnen en buiten liep dat het niet echt warm was. Vandaag besloten we op te schieten en zo de eerste warmte te gebruiken om echt lekker warm het water in de gaan. Dit keer was het wel een succes en zo zijn we ‘lekker’ wezen dompelen in dat echt veel te koude water! Na afloop zijn we weer in één van de hutjes een spelletje wezen spelen en zo lagen we weer veel te laat in bed.

’s Ochtends ging het wekkertje weer veel te vroeg. Maar na een goed ontbijt zijn we met de bus richting het park gegaan. In de bus lag iedereen heerlijk fijn te slapen maar bij aankomst was iedereen toch wel echt in om iets te gaan doen. Drie meiden besloten te gaan skiën en de rest besloot richting een bevroren waterval te lopen. Het fantastische winterwonderland vroeg gewoon om foto’s en zo duurde het best lang voordat we de drie kilometer afgelegd hadden. Het was deze dag niet zo heel koud met -10 maar toch was al dat wachten op de fotograven best koud! Aangekomen bij de waterval was alles weer helemaal goed. Wat is dit een fantastisch mooi beeld zeg! Na een uur van foto’s maken besloten we maar weer eens terug te gaan lopen aangezien we al weer te maken kregen met de zonsondergang… Terug bij de bus zijn we een lekker in een hutje gaan zitten, kampvuurtje gemaakt en zo hebben we de tijd doorgebracht tot dat de bus vertrok.

De laatste dag zou beginnen met ontbijt om 9 en vervolgens opruimen en dan om half 12 de bus richting het Kerstmandorp op de poolcirkel. Aangezien ik nog steeds niet had kunnen langlaufen vroeg ik aan de gastvrouw of ik meteen na het ontbijt dit nog even mocht doen. Dit was prima, indien onze hut natuurlijk wel opgeruimd was. Mijn dag begon dus vroeg, want ik wilde ook wel graag het voeren van de huskeys zien, hetgeen om half 9 gebeurde. Zo gezegd, zo gedaan. Vlug opruimen, afwas doen en vervolgens naar de honden. Zo super fantastisch. Ik weet niet precies wat zo gaaf was, maar het zijn net kinderen. Toen lekker ontbeten en klaargemaakt om even een uurtje een rondje te doen. Het duurde even voordat ik de slag te pakken had, maar het ging al vrij snel best aardig. Echt goed kan ik het niet noemen, maar lekker ging het op het eind wel. Ik had er volgens mij wel een leuk vaartje achter zitten en het voelde ook alsof ik steeds meer controle en evenwicht had. Na een uurtje de spullen terug gebracht en de bus in gegaan om te vertrekken. Het dorp was niet echt fantastisch. Heel erg commercieel, vol met winkeltjes en veel te veel betalen voor activiteiten. Stom rondje op een rendierslee voor 15 euro, hadden we al gedaan! Wel waren de ‘elfjes’ leuk. Een aantal meiden rond onze leeftijd werkte daar en waren verkleed als helpertjes van de Kerstman. Altijd leuk om met die mensen aan te pappen en te eindigen met stomme foto’s :D

Terug in de bus was het de Finnen op het station dumpen en vervolgens door richting Luleå om daar de nachttrein te pakken. Deze trein had ook weer een vertraging en zo kwamen we anderhalf uur te laat aan in Stockholm waardoor we onze aansluiting gemist hadden. Gelukkig hadden ze nu wel koffie in de trein, en deze was nu nog gratis ook! Gelukkig wist onze reisleider dit op te lossen en zo kreeg iedereen een nieuw ticket voor de trein naar Västerås en een waardevoucher van 5 euro voor een volgend treinkaartje. Vind ik toch een goede afhandeling van de spoorwegen hier. Nu moesten we wel drie kwartier wachten op de volgende trein. Helemaal niet erg want op het station waren ze één of ander console aan het promoten. Een 3d camera voor de x-box 360. We konden daar dus, samen met leuk Zweeds schoon, een beetje lomp in de ronde zwaaien en zo als ware nerds gamen tot we er gek van werden. Een mooi einde van een veel mooiere week!

Zo, en nu maar eens wat slaap inhalen! Foto’s volgen nog, die moet ik eerst van Koen zien te bemachtigen.

Groeten!

Zweden leeft met sneeuw

Het is nog niet zo lang geleden dat ik geschreven heb, maar toch wil ik hier alweer even wat kwijt. Eergisteren dacht ik na de lunch ‘Het is super mooi weer, sinds lange tijd weer helder en een zonnetje, kom we gaan naar buiten’. Ik wilde nog een fatsoenlijke Zweedse vlag kopen, dus ik besloot de fiets te pakken en richting ‘Erikslund’ te fietsen. Een gebied net buiten Västerås waar veel grote winkels liggen en waar ik dus wel zou slagen. Bovendien een mooie route om naar toe te fietsen. Buiten was het rond de -20 graden, dus goed aankleden was noodzakelijk. Ik besloot m’n buff en mijn dikke handschoenen maar eens uit de kast te halen, trok een thermobroek onder m’n spijkerbroek aan en m’n wandelschoenen moesten mijn voetjes warm houden. Zo, dat moet wel genoeg zijn! Toen ik de deur naar buiten opende en de ijzige kou voelde begon ik alleen al wel meteen te twijfelen…

Zo ben ik door wat smalle straatjes, door het park, over de brug, langs het bos, en zo nog veel meer mooie plekjes gegaan. Naar Erikslund is vanuit mij misschien twintig minutjes fietsen, echter deed ik er zeker anderhalf uur over! Het was zo fantastisch mooi! Steeds even stoppen om een foto te maken, camera uit m’n broekzak halen (daar blijft de accu warm, anders wil hij met deze kou niet meer aan!), foto’tje knippen, alles opbergen en klaar om weer te gaan. Dit is alleen zo koud dat ik ook maar stukken liep om weer een beetje warm te worden.

Maar al deze tijd buiten, in het Zweedse leven heeft mijn ogen weer geopend. Toen ik hier kwam was alles anders en ik heb zoveel mogelijk dingen ook hier proberen te schrijven. Toch blijven er honderd duizend kleine dingetjes die ik wel gezien heb, maar niet bewust of in ieder geval niet noemenswaardig vond. Nu er dus een fix pak sneeuw ligt wordt alles veel duidelijker. Zo hebben veel huizen hier voor de deur een raster liggen. Tjah, nu is dat misschien erg logisch, maar van de zomer dacht ik er niet zo bij na. Onder dat rooster is een kleine kuil zodat je dus fantastisch de sneeuw onder je schoenen vandaan kan kloppen. Klein, onopvallend en toch erg doeltreffend!

Ook vond ik de straten hier enorm breed. Dat is ook wat mij door iedereen verteld werd. Zal dan wel zijn omdat de Zweden niet zo goed kunnen autorijden ofzo! Maar nu er dus nogal veel geveegd moet worden op straat, ontstaan er aan de rand van de weg grote hopen sneeuw. Groot, echt groot. Van het type 3 meter hoog bij mooie kruisingen. Dit kost natuurlijk veel ruimte en zo wordt die brede weg ineens niet zo breed meer.

In de zomer zag alles er hier mooi en nieuw uit, behalve de bussen. Deze zagen er nogal oud en gebruikt uit. Nu bleek dat ze op bio-gas/diezel reden en dus dacht ik dat misschien de oude motoren het voordeel gaven. Of het dat is weet ik niet, maar wel weet ik dat die bussen nu met al die sneeuw en heftige vorst nog gewoon rijden alsof er geen probleem is! Oud en robuust? Kwaliteit van vroegah? Geen idee, maar het werkt in ieder geval! En waarom zou je met al die drap op de weg een mooie blitse bus hebben? Binnen de kortste keren is deze toch zo vies als ik weet niet wat.

Ik heb echt medelijden met de studenten uit warme landen. Die liepen toen het een klein beetje vroor al rond met thermoskleding, ik wil niet weten hoe ze zich nu voelen. Ik loop nog steeds naar de universiteit in m’n spijkerbroek, trui en jas. Mijn oortjes beginnen het wel koud te krijgen en op de fiets trek ik echt wel een muts aan, maar dat lijkt me vrij logisch. Toch lijkt het alsof de Zweden het kouder hebben. Die kruipen zodra ze de straat op gaan helemaal in hun kleren. Nog net geen sneeuwbril, maar hun ogen is het enige wat je nog kan zien! Lekkere thermoskleding, dikke muts en wanten, en dan nog zeuren over dat ze het koud hebben! Wat doen wij als Nederlanders dan zo goed? Zijn wij in ons kikkerlandje gewent aan ijskoude wint? Of is het de wisselende temperatuur die ons gehard heeft? Ook zijn wij Nederlanders meer schaatsmensen dan hier. Op de radio hoorde ik dat er in Nederland al echt geschaatst werd op natuurijs. Nou, hier durft nog niemand zich op het ijs te wagen. Kan ook zijn omdat er een dikke laag sneeuw over het ijs ligt. Ik heb mij laten vertellen dat ze hier graag over de meren langlaufen… Gekke Zweden!

Het is hier dus goed koud geweest, maar vanochtend was het hier in Västerås warmer dan in Eindhoven… Toch een beetje geschrokken van de kou besloot ik maar een sjaal aan te schaffen. Mijn jas laat een sjaal niet echt toe, maar mijn buff was toch nog vrij koud. Bovendien was de ijshockey wedstrijd van deze week weer een lekker succes. Ik heb dus maar de ‘VIK support’ sjaal gekocht. Nu kan ik mezelf wel een VIK supporter noemen en weet ik zeker dat ik het in Lapland lekker warm houd!

Teruglopend van die wedstrijd heb ik mezelf ‘bewezen’ dat ik beter kan fietsen dan wandelen, wat voor een Nederlander natuurlijk niet zo raar is. Op de fiets ben ik hier nog niet onderuit gegaan. Hoe glad het dan met al die spiegelende straten ook mag zijn, mijn fiets is altijd onder mij gebleven. Echter was de helling op de parkeerplaats toch te glad en bleven mijn schoenen niet onder mijn lichaam… Voor mijn verdediging: Ik was niet de enige die daar onderuit ging en ook zeker de laatste niet! Toch maar de fiets pakken de volgende keer!

Inmiddels is het alweer flink donker (en het is nog niet eens vier uur) en overal rijden wagens rond om de sneeuw te ruimen. Groot, klein, snel, langzaam, geel, rood, van alles! De meeste wegen zijn goed begaanbaar, net als de ‘kleine’ fietspaatjes door de bossen, de stoep, parkeerplaatsen, alles waar bewogen wordt word mooi schoon gemaakt. Duidelijk beter geregeld dan in Nederland. Ook wel logisch, want voor die vier weken dat wij sneeuw hebben is het misschien een beetje veel moeite. Maar hier hebben ze zeker vier maanden per jaar sneeuw, dus dat maakt het dan wel nuttiger.

Ik ga nu toch maar eens beginnen aan het eten. We gaan vanavond met een man of tien Nederlands eten. Oftewel ‘a mashed dish’ zoals Jin Son, onze chinees, dat zo geweldig vind klinken.

Tot snel!